Let it snow, let it snow, let it snow

Mijn wekelijkse update is al niet meer zo wekelijks, waarvoor mijn excuses. Maandag 17 september vertrokken we om 9 uur van school om aan onze Lifjell trip te beginnen. Ik zit in een leuke groep, met Claudia uit Duitsland. We zijn enigsinds blij dat we bij elkaar in zitten want we zien het beide nog niet zo zitten – 4 dagen met een backpack berg op, berg af. Gewapend met kaart en kompas beginnen we, en het begin is direct een hele uitdaging (voor mij dan). We beginnen “onderaan” de berg, dus de eerste dag kunnen we direct zo’n 600 meter klimmen. Maar we overleven alles en het is prachtig. Eenmaal onderweg komen we geen andere mensen, of bewoonde wereld meer tegen – en dat zal de komende 4 dagen zo blijven. We hebben een klein beetje regen, maar dat mag de pret niet drukken, we zien namelijk een volledige regenboog tussen de bergen. Prachtig! We oefenen veel met het gebruik van de kaart, en hoe je de kaart in 3d kunt visualiseren. Het is namelijk erg lastig om te je positie te bepalen, en dus ook de kant die je op wilt. Al die bergen lijken op elkaar. De eerste dag slapen we aan een meer, en s’avonds koelt het behoorlijk af. S’nacht vriest het, maar het is ok – ik heb heerlijk warm geslapen in m’n slaapzakje.

Dag twee ben ik de “leider” samen met de Letlandse Milan. Iedereen moet een halve dag de groep leiden. Dat betekend plaatsbepaling op de kaart, route uitstippelen, de groep bij elkaar houden en duidelijke praat. We hebben echt ontzettend geluk, er hangt dikke mist. Na een uur lopen zijn Milan en ik overtuigd dat we op de goede weg zijn, maar gids Hedda helpt ons uit die droom, we lopen al een half uur verkeerd richting een andere berg. Ok, bedankt. Koers bijgesteld dus. De lucht klaart gelukkig wat op en we hebben weer fatsoenlijk zicht. Dat maakt kaartlezen toch een stuk makkelijker. Na de lunch ben ik leider af, en moeten we een rivier oversteken. We zoeken een beste plek uit, met veel stenen. Maar die zijn glad. Ik steek zonder backpack over, één van de stoeren heren loopt twee keer om mijn backpack op te halen . Uiteraard glij ik na 2 stenen met één voet weg en beland ik met beide benen tot onder m’n knieen in het water, gelukkig is het niet diep, maar natte schoenen en kleding is erg koud! Ik heb gelukkig 4 paar wollen sokken bij me, en trek een droog paar aan. M’n broek droogt snel in de zon, alleen de schoenen blijven nog wel een poos nat. Hierna krijgen we onderweg hagel, maar – slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding – dus trekken we gepaste kleding aan. Dan komen we op een punt waar de helft van de groep besluit omhoog te gaan naar de top, en de andere helft blijft halverwege bij de backpacks. De dagen kosten enorm veel energie, en één bergtop minder – ik kan wel zonder – blijf dus bij de backpacks. Tijdens het wachten op de rest krijgen we een heerlijke regenbui, en dat plus het feit dat we stil zaten, maakte dat we het koud kregen. Gelukkig was de groep snel terug van de top en konden we ons weer warm lopen.

We kamperen wederom bij een meer, alleen nu wat hoger gelegen in de bergen. S’avonds evalueren we de dag. Hoe waren de leiders? Wat ging er mis, wat ging er goed, wat was je leermoment, wat is je doel voor de volgende dag? Ik krijg als compliment dat ik goed tot de groep kan spreken (ik ben gewoon luid, haha). We slapen met z’n 4’en in een tent (die volgens mij bedoelt is voor 3 personen). Ik slaap in iedergeval in het midden, dus mag niet klagen, het is lekker warm. Deze nacht vriest het behoorlijk. Onze tent is aan de binnen en buitenkant bevroren, en ook kleine watertjes zitten dicht.

We lopen al 2 dagen op sompige heide en mos grond, en die is nu gelukkig ook bevroren. Echt idioot. Om de een of andere reden had ik gedacht dat we gewoon meer op de paden zouden blijven. Naïeve gedachte natuurlijk. De afgelopen dagen hebben we niets anders gedaan dan ‘offroad’ door het landschap struinen. Dat betekend dat je voeten nooit “normaal’ recht staan. Heerlijk voor je enkels, die alle kant op hobbelen. En deze derde dag is niet anders. We komen op een prachtige top met veel wind en maken de groepsfoto. We lopen veel over rotsachtige wanden, ik vind dat lastig. Ben altijd bang dat ik misstap, dus ga wat langzaam. Maar de groep is geduldig en met dat de dagen verstrijken functioneren we steeds meer als een team. Op een van deze rotsachtige stukken acteert in eens één van m’n klasgenoten dat ze een gebroken been heeft (dat moest van onze gids cq. leidinggevende). Dus Mirka barst in snikken uit (goed geacteerd) en Hedda roept ons allen bij elkaar – Emergency! What to do. Het vervelende is dat niemand opstaat als leider, en iedereen begint maar wat door elkaar te roepen. Heb je pijn, waar is de pijn, is het een open wond, bla bla. Kortom, geen actie – maar chaos. Na een paar minuten besluiten we dat het geen open beenbreuk is, en dat ze toch wel op een niet zo gunstige locatie tussen de rotsen ligt. We maken een spalk van tentstokken en verband en vervoeren haar langzaam van de rotsen af. Weer op normale ondergrond neemt één van de jongens Mirka op z’n rug, want we moeten haar naar hoger gelegen grond zien te krijgen, zodat de helikopter (die we gebeld hebben) daar kan landen, of tenminste goed zicht heeft om een brancard te laten zakken. Het is een hele oefening. Respect voor alle heren die Mirka, bergopwaarts, op de rug genomen hebben. We evalueren onze uitdaging en komen tot de conclusie dat met name leiderschap, en duidelijke communicatie nog enige training vereist.

Dan lopen we verder, opzoek naar “Chickenrock”, een rotswand in de vorm van een soort hanenkam. Er is een grote scheur/overhangende steen, waar we onder kunnen slapen vannacht. Wederom moeten we een rivier oversteken, dit maal blijf ik droog. Na 3 dagen kunnen we ook eindelijk kampvuur maken. De dagen hiervoor zaten we boven de ‘boomlijn’, dus geen hout om te stoken. Nu verzamelen we hout in het dalletje, voor we opklimmen naar rots. Het is echt een super gezellig avond en we krijgen nog een opdracht. Wederom doen we EHBO, alleen nu moeten we het goed doen. Dus we spreken af wie de leiding neemt (ik natuurlijk, binnen onze groep ;)) en dan moeten we de case van de andere groep oplossen. Wij spelen dat een van onze vrienden tijdens klimmen gevallen is, en op een steen terecht gekomen is, en de andere groep speelt dat een hiker meegenomen is in de rivier. Erg leuk en we lossen het deze keer sneller op. Wederom evalueren we, alleen nu onder het genot van de warmte van ons kampvuurtje en krijgen we chocolademousse van Hedda. Daar scoort ze natuurlijk wel punten mee.

De nacht is erg koud, de rots is halverwege de berg en er is veel wind. Zo’n 5 mensen slapen dapper onder de steen, de rest verkiest toch de tent. Ook ik slaap in de tent, want daar is minder wind. M’n schoenen zijn bij ochtendgloren bevroren en ik heb minder lekker geslapen dan de nachten ervoor. Maar het is de laatste dag! Het is een prachtige dag, beetje bewolkt. En dan, met lunch, hebben we in eens sneeuw. Echt bizar, een sneeuwbui in September. Ik wordt er helemaal hyperactief van. We beginnen spontaan kerstliederen te zingen. En dan, hoe dichter we weer bij het dal aan komen, en hoe verder we naar beneden lopen – hoe warmer het weer wordt. Om 6 uur ben ik Donderdags weer thuis in Grivi. Het is me meegevallen. De tocht was hartstikke leuk, ik heb veel geleerd en ben de bergen op gekomen. Niet als snelste, maar daar gaat het ook niet om. Dan heerlijk douchen.

Vrijdag ben ik vrij, heerlijk genoten van m’n nacht in een fatsoenlijk bed met een warme deken. Die avond moet ik werken tijdens ‘game night’ in Kroa. Er zijn bordspelltjes zoals Risk en Triviant, maar men kan ook achter de x-box kruipen. Een saaie avond voor een bartender, want er wordt niet echt veel gedronken. Gezellig is het wel. Zaterdag doe ik gezellig een kop koffie met Mirka en s’avonds ga ik met de finse & litouwse meiden naar de kroeg. Erg gezellig en erg laat. Zondag heb ik een skype afspraak staan met pa en ma, en ik wordt verrast met een grote groep achter de webcam: tante Agnes is ook in huize Hekman en ome Dieks en tante Sien schuiven ook nog aan! Leuk hoor. Toch wel een goede uitvinden, internet. Ik ben weer helemaal op de hoogte van de Geerdiekers. S’avonds kijk uiteraard BZV nog even op uitzendinggemist, haha.

Maandag ruimen we de tenten weer op, op school en maken krijgen we de introductie voor onze volgende trip naar de kust. We gaan zeilen! Ik heb er echt super in, ik hoop dat we goed weer hebben . Dan heb ik nog een les ecophilosophy. Het is echt filosofie, en aangezien ik broodnuchter ben – ben ik de logica na een paar zinnen al kwijt. Is het nou juist goed dat we body en mind van elkaar scheiden of denken we met ons lichaam? Echt, je bent een hele grote kop met koffie voor deze les – het liefst met een grote scheut likeur. Dat neemt niet weg dat de leraar nog steeds vol enthousiasme verteld, en dat maakt de les dan wel weer interessant. S’avonds spring ik het zwembad in, het is “volwassenen’ avond, dat betekend dat er geen irritante kinderen zijn die mijn baantjes zwemmen komen verpesten.

Gisteren, dinsdag – gaan we met de “the individual, environment and society” klas naar Bo museum. Ik snap nog steeds het doel van deze lessen niet, maar de uitstapjes zijn bijzonder gezellig. Lerares is Tone, maar vandaag heeft ze er nog twee als versterking meegenomen; Arne (onze kano leraar) en Anette (was mee tijdens de zwemproef in de eerst week). Met Arne lopen we een stuk langs de rivier, en hij verteld ons over het ‘oude’ Bo. We horen uiteraard weer mythes, ditmaal over Nisse, een soort kabouterachtige, die op het erf woont. Hij haalt streken uit met de bewoners van de boerderij. De boer wordt daarom altijd aan de rand van zijn erf begraven, zodat hij een oogje in het zeil kan houden. Ook neemt Arne ons mee naar de watercentrale, die al sinds 1917 functioneert – en de apparatuur is nog nooit vervangen. Met Anette koken we muffins en pannenkoeken op het vuur, daar zegt natuurlijk niemand nee tegen. Het is knus onder het zeiltje dat ze gespannen heeft, ondanks dat het een echte herfstdag is. Als laatste komen we bij Tone in de groep en doen we aan teambuildingsspelletjes, praten we over hoe Friluftsliv verandert is en mensen bij elkaar brengt. Dan moeten we als laatste opdracht een lied, rap, verhaal of gedicht schrijven met een aantal woorden. Wij kiezen voor een lied, op de melody van ‘I love the whole world’ van de discovery channel reclame. Gelukkig zijn er geen filmpjes van. Dan haasten Claudia en ik ons terug naar school omdat we om 16.15 nog een les Norwegian intermediate hebben. Een lastige les, met grammatica en presentaties over eetgewoontes in je thuisland. We krijgen een presentatie over Amerika, Rusland en Poland.

Vandaag zou ik vrij zijn, maar iemand heeft de les norwegian basic verplaatst naar vandaag – dus moet ik voor een uurtje naar school. Saai. Iedereen kijkt erg uit naar aanstaande zaterdag, dan is de Indian&Cowboy party in Kroa. Ik hoef dan gelukkig niet te werken en kan eindelijk eens heen als gewone feestganger, wel verkleed natuurlijk. Voorgaande jaren schenen ‘Epic” te zijn.

De volgende update komt volgende week zondag, na de kusttrip in Risoya.

Snakkes!