Snowcaves and snowkitchens

Ok. Hou je vast. Ik zie er gewoon tegenop om te beginnen met schrijven. 4 weken geen blog, what was i thinking! Nu moet je dus dit hele boekwerk door. Ok, begin bij het beginnen - de week voor de Haukelifjell trip. (ik moet m'n agenda er gewoon even bij pakken...)
Het is de week van de koffie in Bo, dus her en der zijn proeferijtjes, lezingen en andere koffiegerlateerde dingen te doen. Zaterdag gaan we dan ook een kijkje nemen (alleen voor de gratis koffie) en bakken we broodjes met de plaatselijke scouting club.

Ik heb er lang tegenop gezien, maar maandag 11 februari gaan we dan toch echt vertrekken voor onze 9daagse Haukelifjell trip. Voor diegene die niet weten wat de Haukelifjell is zeg maar het begin van het hardangervidda (een hoogplateau). We slapen de eerste 4 nachten in het Haukeliseter (een door de tourist organisatie beheerde hut). We vertrekken om half 7 vanuit Bo en om half 11 staan we op onze ski"s om een korte dagtrip te maken. Dat is het meest positieve van ons verblijf, we maken de eerste paar dagen dagtrips, dus hoeft die grote backpack (80+ liter) niet mee, een 35liter rugzak volstaat. Het weer is prachtig, blauwe lucht, zonnetje. We genieten! Zo kan ik het nog wel een paar dagen volhouden. Terug bij het Haukeliseter kunnen we opwarmen met chocolademelk en steken we de openhaard aan. Er zijn ook een aantal noorse friluftsliv studenten die dezelfde trip als de internationale studenten maken, en dat is toch wel gezellig om ook eens met hun bij te kletsen. Na het eten krijgen we een lezing over de historie van Haukeli en krijgen we een film te zien over een man die hier een beetje werkloos door de haukeli wandelt, en her en der in zelfgemaakte hutten/grotten slaapt. The caveman, erg boeiend.

Dinsdag gaan we naar Veslenutten, een bergtop over de 1500 meter, aangezien Haukeliseter op zo'n 1000 meter ligt, betekend dat dus 500 meter klimmen, jeej. Ik ben dan ook erg, maar dan ook erg, blij dat we de top halen. We hebben wederom prachtig weer, een mooi uitzicht en je voelt echt dat de zon haar werk doet (ook al is -22). Dan komt het spreekwoordelijke, na regen komt zonneschijn: want na een hele ochtend klimmen kunnen we nu de 8 kilometer terug skiën, bergafwaarts :). Dat gaat een stuk sneller. Maar is voor mij ook wel lastig, ik had liever alpine ski's bij me gehad. Dus ga ik langzaam (liever langzaam en beheerst, dan ongecontroleerd elke 20 meter op m'n muil) naar beneden, want telemark skién, die techniek beheers ik nog niet echt!
Na het avond eten volgt wederom een lezing, nu over het maken van sneeuwgrotten, een plezierige manier van overnachten naar het schijnt. De hottub is aan, en dat laten Richelle, David en ik ons geen twee keer zeggen. De beste eigenaar van het Haukeliseter heeft de tub zo'n 40 graden gestookt, terwijl het buiten -17 is. Daar rennen we dan in onze bikini'tjes door de sneeuw, handoekje om en dan er lekker in. We hebben denk ik wel meer dan een uur zitten weken in dat badje. Ik ben nog zo slim om m'n natte haar over de rand van tub te hangen, waardoor ik vastvries aan de houten rand (ja blond of je bent het niet). Dan moeten we er nog uit, we beslutien een eindsprintje richting onze kamers te trekken op blote voeten. Ik denk dat m'n voeten nog nooit zo'n goede doorbloeding gehad hebben, wat tintelen ze!

Woensdag gaan we een lawine nabootsen. Dus spenderen we het eerste uur, door een bergwandje om te ploegen met onze sneeuwscheppen. Het ziet er best geloofwaardig uit. Daarna mogen we elkaar begraven, onder een door je zelf te bepalen laag sneeuw. Om te voelen hoe het is om levend begraven te worden door een lawine. Nou geloof me, dat wil je niet. Arme friso. Het gewicht van de sneeuw op je borstkas is behoorlijk beangstigend.
Daarna gaan we oefenen met probe's (soort tentstokken om mensen mee te zoeken die onder de sneeuw liggen). Dus heeft onze leraar een aantal scenario's in gedachten, en lopen we strategisch te prikken in de sneeuw. Maar wat is dat lastig, het verschil proberen te voelen tussen een backpack of een laagje ijs in de sneeuwlaag. Ik loop dan ook twee keer over een 'slachtoffer' heen, en geloof me, dan voel je je best lullig.
Maar gelukkig staat techniek voor niets, er bestaat ook zoiets als een beacon. Die zend net als radio golven uit, en dan kun je met een ander kastje dat ding opzoeken. Als je dus in stijlgebied gaat skiën, draag dan zo'n zendertje - dat is een stuk makkelijker dan zoeken met een stok.
Aan het eind oefenen we nog hoe we iemand kunnen vervoeren, dus maken we een geimproviseerde brancard en trekken 4 mensen de patiënt vooruit.

Donderdag is het weer wat minder: het is bewolkt, het waait en sneeuwt. Kortom, we zien niet zoveel. Maar dat zijn uitstekende omstandigheden voor onze dagtocht: navigeren. We meoten dus vol op kompas vertrouwen. Tijdens de lunch is het weer niet zo prettig, we zoeken beschutting naast een grote steen.
S'avonds geen lezing: we moeten herpakken voor de tocht met backpacks en tenten voor de komende 5 dagen.

Vrijdag genieten we extra van ons ontbijt in het Haukeliseter (we zijn erg verwend, tomaatjes, komkommer, sla, yogurth, muesli, wafels, 3 soorten brood, kaas, vleeswaren.. het was erg uitgebreid voor ons studentdoen) en smeren voor het laatst onze broodjes als lunch. Klaar voor de 5daagse trip.. Nee. Al na 2 uur heb ik zo iets van, hé gadverdamme. De afgelopen dagen waren best intensief, en ik was dan ook erg blij dat ik s'avonds weer helemaal kon opladen qua energie in het haukeliseter: Warm voor de kachel, comfortabel bed en zoveel koffie en chocolademelk als we opkonden. De gedachte dat ik nu pas op de helft ben van onze tocht, fleurt me dan ook niet bepaald op. Het feit dat de eerste dag van onze backpack tocht ook het meest steile gedeelte is, helpt dan ook niet erg mee. Na een kleine mental breakdown, kom ik de dag toch door en ben ik erg blij als ik in m'n tentje lig. Ik slaap gelukkig redelijk comfortabel. Omdat we boven boomlijn kamperen, krijgt het toiletteren in de sneeuw weer een totaal nieuwe dimensie (vooral voor vrouwen). Wantja, je kunt niet even achter een boompje hurken. Dus graven we overal een toilet, met een muur van sneeuw, zodat je een beetje beschut kunt zitten.

Dag 6, Zaterdag. Ik ben veranderd in een weinig spraakzaam klaag monster, maar we zien die dag twee rendieren - dat maakt m'n dag wat beter. We maken een niet al te lange tocht gelukkig. Dit omdat sneeuwgrot graven op ons programma staat. Maira en ik slapen samen in de snowcave en het kost toch nog bijna zo'n goede 4 uur om een fatsoenlijk bed uit de sneeuw te kunnen graven. Het slaapt best comfortabel, ware het niet dat onze ingang te hoog is, waardoor het vannacht naarbinnen gesneeuwd heeft, waardoor de voeteindes van onze slaapzakken helemaal wit zijn, en we moeten onszelf naar buiten uitgraven. .

Zondag hebben we dan ook de hele dag om onze snowcaves' te perfectioneren en we bouwen een iglo. Maar ik heb nergens zin in, het liefst bleef ik de hele dag in m'n slaapzak. Omdat ik van het sneeuwgrot graven erg nat geworden ben (de temperatuur is de laatste dagen nog maar net onder nul, in tegen stelling tot onze eerste drie dagen in het hotel), kan ik niet meer lekker op temperatuur komen. Maira en ik bouwen een fatsoenlijke ingang en snachts slaap ik als een roosje. Het is comfortabel warm en ik wordt zowaar bijna vrolijk wakker op dag 8.. nog maar één nacht te gaan!

We skiën maandag voornamelijk op kompas, want het zicht is slecht en we skiën een heel stuk langs een grote bergwand wat wel gaaf is om te zien. We eindigen net in de boomgrens en doen s'avonds een poging tot vuurtje stoken - maar het is erg nat. Een laatste nacht in de tent en ik begin zowaar weer praatjes te krijgen. Het eind is in zicht!

Dinsdag.. Dag 9. Ik leef nog. Heb nog één droog paar sokken en wordt fluitend warm wakker. S'ochtends staat een trip naar één of andere top op de planning, maar het is niet verplicht - dus blijf ik lekker tot half 11 in m'n warme slaapzak liggen (waarvoor dank Johannes) (mijn nederlandse winterslaapzak bleek niet zo noorwegenproof). We hebben daarna nog maar een kleine 4 kilometer te gaan en komen ruim optijd aan op ons eindpunt Bjugn, waar we wachten op onze bus die ons terug brengt naar Bo. De hele rit en het wachten op onze backpacks duurt nog behoorlijk lang, want ik ben pas om half 7 thuis, maar onze leraar heeft ons wel een lift naar ons studenthuis in Breisas gegeven. :)

Woensdag is het International Day op school. Johannes en ik bemannen stand Nederland, en dankzij Johannes ouders hebben we verse tulpen uit Nederland, drop, kaas en droge worst. We printen foto's van de hoerenbuurt in Amsterdam, wiet en Anne Frank en we zijn er klaar voor. (Dijken, windmolens, elfstedentocht, snert, tulpen en niet te vergeten stroopwafels waren ook aanwezig hoor ;)).

Donderdag ben ik uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van mijn oude buur in studentenhuis Grivi, Thor. Hij wordt 30, dus ontvangt een opblaadpop om zijn vrijgezellenbestaan iets op te vrolijken. Vrijdag avond ben ik uit eten geweest met iemand die vorig jaar ook in Grivi woonde, en dat was erg gezellig bijkletsen.

Zaterdag is het "Ta Sjansen", dé happening van het jaar: met een slee van een berg af. Voor de noren meer een reden om vanaf 12 uur te beginnen met drinken. Er wordt zelfs vanaf 4 uur bier verkocht in de school voor de afterparty, en dan is er vanaf 8 uur een afterparty voor de afterparty in kroa. Een erg geslaagde dag. Auli is vandaag ook aangekomen vanuit Finland, die blijft tot dinsdag - dat was natuurlijk super om haar weer te zien!

Maandag 25 februari is er s'avond folkedans in het gezamenlijke huis in Breisas. Georganiseerd door een Nederlands meisje, die hier 3 jaar geleden naartoe geëmigreerd is, samen met moeder en zusje. Was echt kei leuk! Hopelijk komt dat nog een keer vaker :) De rest van de week is vrij normaal, een beetje les. Woensdag nemen we de Harlem Shake op in de kantine (een of andere Youtube hit) De link vind je hier, ik sta ergens achteraan op de trap. https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rWKN42DHntA

Zaterdag gaat onze studytrip beginnen: alles wat we geleerd hebben brengen we in praktijk - dus gaan we op trip naar de bergen in Rondane, zonder leraar. Dat is zo'n 7 uur rijden vanaf Bo. Samen met Niklaus, Kris, Katka en Maira vertrekken we in de VW bus van Niklaus richting het noorden. De trip is super gezellig, eht weer is mooi: koud en een zonnetje. We passeren Lillehammer en maken een stop voor wat foto's. Maar, als we bij Otta aankomen en de berg op moeten rijden wordt het weer slechter en slechter. Veel verse sneeuw, wind en bewolkt :(. Eénmaal op ski's wordt het er niet beter op. We besluiten vroeg onze tent op te zetten. Uiteindelijk kiezen we ervoor om wat lager op de berg onze tent op te zetten, naast een hut die nu niet gebruikt wordt, maar zodat we beschutting hebben van de wind. Maar het maakt niets uit, de tunneltent kunnen we niet opzetten vanwege de wind. We hebben ook een koepeltent, die nog net blijft staan. Dan begeeft ook Kris' brander het, waarop hij wil koken en nadat een tentpaal knapt van de tunneltent, daalt ons enthiousiasme tot onder het nulpunt. De heren besluiten terug te skién naar de auto, en daar in te slapen. Wij blijven niet geheel comfortabel achter in de de koepeltent. Die ontzettend lawaai maakt dankzij de wind. Maar alles staat de volgende ochtend gelukkig nog. Ik heb inmiddels een tweedehands slaapzak overgekocht van een noor hiero en ik heb heerlijk warm geslapen.

We besluiten dat we niet veel alternatieven hebben dan te stoppen met onze trip. Het weer zou pas over 3 dagen beter worden, maar dan nog is de kans dat het te hard waait in de vallei om de tunneltent te gebruiken. Plus, ik wil het er neit op gokken dat we het met één brander minder kunnen doen. Een alternatief is de berg op gaan en in hutten slapen, maar dat kost ons dan veel geld. Dus besluiten we (nu we toch al zo ver gereden ehbben) er een touristische week van de maken en richting Trondheim en Bergen te rijden. Dan halen we de trip later wel in, op de berg in Bo: Lifjell. Maar we komen niet in Trondheim aan. 30 kilomter voor Trondheim begint de auto te slingeren op het wegdek, dankzij de hoeveelheid verse sneeuw. De auto raakt in de slip en Niklaus kan niet corrigeren. We raken op de verkeerde weghelft. We schieten tussen een tegemoetkomende auto en een electriciteitspaal door eht weiland in, twee meter naar beneden. De auto glijd, rolt op z'n kop en komt dan tot stilstand. Ik denk dat ik de eerste was die riep of iedereen ok was, ik open m'n gordel en meiter 30 centimeter naar beneden op m'n kop, de deur aan mijn kant opent niet meer en ik klim er aan de bestuurders kant uit. Ik denk dat binnen 2 minuten iedereen uit de auto was. Binnen 5 minuten is de eerste ambulance er, en met 10 minuten staan er een twee, plus politie auto's en brandweer. Niemand is gewond, Maira is wat overstuur en heeft last van haar nek. Maar iedereen kan nog lopen en praten, gelukkig. Kris en Maira vertrekken in de ambulance naar Trondheim, en de rest wordt in een taxi gezet die kant op. Ik laat me dubbel checken door een arts, gewoon om er zeker van te zijn dat alles ok is, en we moeten nog ff wachten op maira die een scan krijgt om rug en nek te controleren. Daarna moeten we opzoek naar een hotel: het gebel met Niklaus' verzekering is begonnen. We stonden overigens binnen 45 minuten op internet, bizar. Op deze link vind je een filmpje van de auto: http://www.adressa.no/nyheter/sortrondelag/article7192397.ece

Al met al zijn we erg blij dat we er goed vanaf gekomen zijn, maandag halen we onze bagage op en incasseren we de schade aan de auto. Conclusie: niet meer reparabel. We blijven nog één nacht in trondheim, doen wat sightseeing en we organiseren onze treinreis terug naar Bo.

Woensdag hebben we bijgepraat met onze leraar, we vertrekken nu voor een 4 daagse trip (vanaf volgende week maandag) naar Lifjell.

Het is de hele week al super weer, lekker zonnetje - maar nog wat frisjes. Straks begint de eerste BBQ' al weer! Ik ga zondag niet updaten, maar waarschijnlijk de zondag erna. Ik zal het nu bijhouden want dit verhaal is veel te lang! Foto's volgen spoedig!

Dikke kus! Vi ses